บนถนนของความเป็น "หนุ่ม"

แม้จะรู้อยู่เต็มอก ว่าหนังเกรดบีแนวสยองขวัญ ส่วนใหญ่มักเข้าขั้นน่าผิดหวัง เสียดายเวลาดู หรือแม้กระทั่งค่าไฟ แต่ด้วยสันดานแห่งการเสพหนังประเภทนี้ แรงจูงใจมันมักจะฉุดไว้ไม่อยู่ พล็อตหนังไม่มีอะไรซับซ้อนเยอแยะ เพื่อนกัน 3 คนกำลังจะกลับบ้านกลางดึก จอดรถแวะกดเงินตู้เอทีเอ็ม จากนั้นพอจะออกมา ก็เจอฆาตกรโรคจิตรอดักอยู่ด้านหน้า ที่เหลือก็คือการหาทางเอาตัวเองรอด จากตู้เอทีเอ็มนั้นของตัวละครทั้งสาม แน่นอน หนังสยองขวัญตัวละครย่อมมีความงี่เง่าติดตัวมาแต่กำเนิด มักทำอะไรไม่มีเหตุผล พอๆกับพล็อตหนัง เช่น ไปกดตังค์แต่ดันจอดรถไว้ไกลตู้มาก ทั้งๆที่มึงขับไปใกล้ๆ ตู้ก็ยังได้ , การเข้าใจผิด ฆ่าไอ้โรคจิตผิดตัวตอนเข้ามาในตู้ เพราะมันแต่งตัวคล้ายกัน (นี่ก็เหมือนกันที่ไม่รู้ว่า ไปไงมาไง อยู่ดีๆ ก็มากดตังค์ ตี 3 แถมอาจจะจอดรถไว้ไกลแบบไม่มีเหตุผล หรือว่ามันเดินมาเอาแต่ไกลว่ะ) แต่เหนือสิ่งอื่นใดที่น่าปวดตับสุดๆคือ การหาเหตุผลไม่เจอของฆาตกรว่า "มึงทำไปทำไมครับ" แรกๆ เหมือนหนังจะปูทางมาอย่างดีว่าเรื่องนรกแตกแบบนี้ ที่เกิดขึ้นกับตัวละครหลักสามตัวที่อยู่ในตู้ มันน่าจะมีส

คืนก่อนในขณะนอนแคะสะดือดูทีวีไปเรื่อย สายตาผมมาหยุดชะงักกับโฆษณาตัวใหม่ของไทยประกันชีวิต กับเรื่องราวโฆษณาเล่าถึงชีวิตระหว่างพ่อกับลูกสาว พ่อที่เกิดมาเป็นใบ้อาศัยอยู่กับลูกสาวกันสองคน ลูกสาวที่อยู่ในช่วงวัยสะรุ่น ไปโรงเรียน ไปเล่นที่ไหนก็โดนเพื่อนล้อว่า ลูกไอ้ใบ้ ลูกไอ้ใบ้ ลูกสาวเกิดการน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตที่เกิดมามีพ่อเป็นใบ้ แถมคุยอะไรกันกับพ่อ พ่อก็ไม่ค่อยเข้าใจในตัวลูกสาว จนถึงวันที่ลูกสาวอกหักรักคุดเพราะไอ้หนุ่มรูปหล่อ ไม่กินไม่นอนเอาแต่อยู่ในห้องจนนอนสลบเหมือบ พ่อผู้เป็นใบ้ที่รักลูกสาวราวกับไข่ในหิน พาลูกสาวที่นอนแน่นิ่งไปโรงพยาบาล และพร้อมยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งเลือดตัวเองเพื่อให้ลูกตัวเองฟื้นคืนมา จนกระทั่งลูกฟื้นตื่นมาเจอพ่อตัวเองนอนอยู่ข้างๆเตียง วันนั้นแหละถึงเป็นวันที่ลูกสาวเข้าใจพ่อว่าพ่อรักลูกมากขนาดไหน ก่อนจบโฆษณา ไทยประกันขีวิตตบท้ายด้วยประโยค "บางทีอาจจะไม่มีพ่อที่ดีที่สุด แต่มีพ่อที่รักคุณมากที่สุด" ดูโฆษณาชิ้นนี้จบเล่นเอาชายอกสามศอกอย่างผมน้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มโดยไม่รู้ตัว และมันคงจะไหลเยอะกว่านี้ถ้าโฆษณาชิ้นนี้เปลี

ถ้าอ่านกันแค่เรื่องย่อกับดูตัวอย่างหนัง ส่วนใหญ่ต้องเข้าใจกันหมดเลยไปว่า  Pacific Rim คงไม่ต่างอะไรกันกับหนังหุ่นยนต์ต่อยกันกับสัตว์ประหลาดทั่วๆไป ที่เน้นขายฉากแอคชั่นไซไฟและซีจีจัดๆ เอาใจคอหนังประเภทนี้ แต่พอสับตีนเข้าไปดูกลับพบว่า   Pacific Rim มีอะไรมากกว่านั้น เผลอๆนี้ไม่ใช่งานแอคชั่นจ๋า แต่มันคืองานดราม่าหลักๆ ที่มีเมนูเสริม เป็นงานแอคชั่นไซไฟพอปรุงรสไม่ให้คอพวกบ้าพลังเสียใจ สิ่งที่เห็นได้ชัดเลยก็คือ การเน้นเล่าเรื่องการเชื่อมต่อสะพานกระแสจิตของคนบังคับหุ่นทั้งสอง ประหนึ่งเสมือนเป็นคนคนเดียว ที่สามารถรับรู้ถึงเรื่องราวของกันและกันในอดีตได้ และดูเหมือนว่าตัวละครหลักทั้งหลาย ล้วนแต่ผ่านความเจ็บปวดในอดีต มีบาดแผลความหลังฝังใจ กับกองทัพสัตว์ประหลาดในนามของ “ไคจู” อยู่พอสมควร สำหรับคอแอคชั่นที่หวังจะเห็นหุ่นซัดกันกับสัตว์ประหลาดกันแบบบ้านถล่มตึกทลาย อาจจะไม่หนำใจซักนิด ซึ่งก็อย่างที่บอกนั้นแหละ งานนี้เขาเน้นเรื่องการเชื่อมต่อกระแสจิต ฉะนั้นการจะให้ขนอาวุธมายิงสัตว์ประหลาดกันแล้วจบไปดื้อๆ ไม่มีทางแน่นอน อีกทั้งอาวุธหลายอย่างๆก็ทำลายพวกมันลำบาก ซ้ำยังพว