Movie Review : Non–Stop (2014)


“กูไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นใคร แต่กูจะหามึงให้เจอ แล้วฆ่ามึงซะ”

ฮ่าๆๆ นั่นมันคนละเรื่องแล้วเว้ย...

เลียม นีสัน กลับมาอีกครั้งกับบทนำหลังๆ ที่เราเริ่มจะคุ้นเคยดี ในรูปแบบของคาแรกเตอร์ที่ติดตัวมาจาก Taken จนเรื่อยมาทั้งถึงเรื่อง Unknown และ The Grey ซึ่งแม้ว่าสองเรื่องหลังบทนำจะไม่เป๊ะเท่า Taken แต่ก็พอจะมีเค้าโครงติดตาคนดูอยู่ให้คิดถึง

Non–Stop ผลงานล่าสุดที่บทดูจะใกล้เคียงกับ Taken หน่อย แต่ถ้าจะหวังให้หนังสู้ระห่ำเหมือนๆ กัน แฟนพันธุ์นั้นคงผิดหวังนิดๆ เมื่อ Non–Stop เป็นงานออกมาในแนวสืบสวนซะเป็นส่วนใหญ่ตั้งแต่ต้นจนจบ


หนังเดินเรื่องเมื่อ บิลล์ มาร์ค รับบทโดย เลียม นีสัน เจ้าหน้าที่ทางอากาศ ต้องนั่งเครื่องจากนิวยอร์กไปลอนดอน โดยระหว่างนั้นบนเครื่อง เขาได้รับข้อความข่มขู่ ให้ทางสายการบินโอนเงินจำนวน 150 ล้านดอลลาร์ เข้าบัญชีของคนร้าย เพราะถ้าไม่อย่างนั้น พวกมันจะฆ่าผู้โดยสารบนเครื่องทุกๆ 20 นาที งานนี้เลยต้องเป็นหน้าที่ของ “บิลล์” ที่ต้องจัดการหาตัวว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ พร้อมกับปกป้องทุกคนบนเครื่องให้ปลอดภัย แต่เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น เมื่อเลขบัญชีธนาคารที่ให้โอนเข้ามันเป็นชื่อของเขาเอง!

ความน่าสงสัยตัวของผู้ก่อการร้าย หนังเริ่มแจกจ่ายตัวเลือกเพื่อหลอกคนดูตั้งแต่ต้น รวมทั้งความไม่น่าไว้วางใจของทุกคน ที่โผล่เข้ามาในฉาก เรียกได้ว่าคนดูเดาทางกันลำบากเลยล่ะ ว่าใครว่ะมันคือผู้ร้ายตัวจริง เพราะแรกๆ ก็คิดว่าไอ้คนนี้ พอดูๆ ไปอีกที เมื่อสืบไปเรื่อยๆ เป้าหมายที่เราคิดว่าใช่ก็จะเปลี่ยนไป ซึ่งตรงจุดนี้ถือเป็นความสนุกของหนัง ที่ทำให้คนดูได้ขบคิดและติดตามตลอดไปแต่ต้นจนจบ แถมการสืบสวนก็เป็นไปในแบบ Non–Stop ตามชื่อหนัง ไม่ปล่อยให้คนดูได้พักหายใจ ส่วนตอนจบหนังเฉลยว่าใครคือผู้ร้ายตัวจริง คาดว่าอันนี้คงพากันเดาผิดไปเยอะ


เลียม นีสัน กับบทเจ้าหน้าที่ทางอากาศ ยังคงมาตรฐานการแสดงคล้ายๆ กับ Taken โดยในเรื่องนี้บทของเขาคือคนที่มีปมความหลังในชีวิตที่เจ็บปวด ทุกอย่างดูกังวล และครุ่นคิดอยู่ตลอดกับเรื่องดังกล่าว ซึ่งในตัวหนังระหว่างเดินเรื่อง หนังเพิ่มจุดต่างๆ มาเชื่อมโยงเข้าใส่พอประมาณ ทั้งเรื่องภรรยา ลูกสาว หน้าที่ของคนเป็นพ่อ ส่วนนักแสดงคนอื่นๆ ที่พอจะจดจำได้หน่อยคงเป็น จูเลียน มัวร์ พวกที่เหลือมาแบบผ่านแล้วผ่านไป ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวร้ายของเรื่อง

Non–Stop เป็นงานสืบสวนที่เดินเรื่องสนุกพอควร ที่แฟนๆ ของเลียม นีสัน ไม่น่าจะผิดหวัง แม้ฉากแอคชั่นจะไม่เยอะก็ตามที ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้มีสอดแทรกเล็กๆ ด้วยเรื่อง “ปมชีวิต” ของตัวละครทั้งฝ่ายดี และฝ่ายร้ายมาเป็นของแถม ที่เป็นตัวตั้งต้นของเรื่องทั้งหมด

คะแนน 6/10

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ขนมเด็กโบราณในความทรงจำ

Movie Review : อวสานโลกสวย (2016)

Movie Review : 12 Angry Men (1957) อย่าด่วนตัดสินใคร!